รหัส   D002 ชื่อสินค้า   วัดเวฬุวัน/ วัดปันเจียง รายละเอียด   ปีพ.ศ. ที่สร้าง/ อายุ: สร้างเมื่อพ.ศ. ๒๔๕๑ อายุ ๑๐๓ ปี (๒๕๕๔) ที่ตั้ง: ตั้งอยู่เลขที่ หมู่ที่ ๒ ตำบลยางเนิ้ง อำเภอสารภี จังหวัดเชียงใหม่ ๕๐๑๔๐ สถานะของวัด: สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเมื่อวันที่ ๒๔ มกราคม พ.ศ. ๒๕๐๑ เจ้าอาวาสปัจจุบัน: พระครูสัทธาโสภณ (หลวงปู่ครูบาอ้าย โสภณ) ศรัทธาวัด: ชุมชนหมู่ที่ ๒ และหมู่ที่ ๓ ตำบลยางเนิ้ง อำเภอสารภี จังหวัดเชียงใหม่ ประมาณ ๓๘๐ ครัวเรือน ประวัติศาสตร์: ประวัติความเป็นมาของวัด เมื่อนับถึงกาลปัจจุบันนี้วัดเวฬุวันอายุ ๑๐๓ ปี (๒๕๕๔) ล่วงมาแล้ว วัดเวฬุวันมีช่วงของการพัฒนาวัดที่สำคัญอยู่ ๓ ช่วงด้วยกัน คือ ช่วงที่ ๑ ช่วงเริ่มต้นสร้างวัด ในสมัยของครูบาสมุห์แก้ว คุณธัมโม (เจ้าอาวาสรูปที่๑) ช่วงที่ ๒ ช่วงบูรณปฏิสังขรณ์ถาวรวัตถุภายในวัด และพัฒนาวัดในด้านต่างๆ ในสมัยของครูบาขัตติยะ (ก้อนแก้ว ขัตติโย) เจ้าอาวาสรูปที่ ๒ ช่วงที่ ๓ ช่วงสืบสานงานด้านพุทธศาสนาซึ่งอยู่ในช่วงปัจจุบันนี้ ในสมัยของหลวงปู่พระครูสัทธา โสภณ (อ้าย โสภณ) เจ้าอาวาสรูปที่ ๓ วัดเวฬุวันเดิมมีหลายชื่อด้วยกันเพราได้ย้ายไปหลายสถานที่เพื่อให้เหมาะสมแก่การตั้งชื่อวัด ดังที่ส.ท. สิงห์คำ แสงหล้า ได้ฟังคำบอกเล่าจากพ่ออุ้ยน้อยหน้อย แสงหล้า เล่าให้ฟังว่า “...จุดเริ่มต้นของวัดเวฬุวันนั้นเริ่มจากสมัยครูบาสมุห์แก้ว คุณธัมโม สมัยนั้นพ่ออุ้ยน้อยหน้อยได้เคยบวชเป็นสามเณรร่วมกับครูบาสมุห์แก้วที่วัดหัวหนอง ซึ่งปัจจุบันอยู่ในหมู่ ๗ ตำบลหนองผึ้ง อำเภอสารภี จังหวัดเชียงใหม่ จากนั้นได้ย้ายจากวัดหัวหนองมาที่วัดเชียงยืนใต้และวัดปันเจียง ซึ่งเป็นธรณีสงฆ์ของวัดเวฬุวันในปัจจุบัน ปละได้ย้ายจากวัดปังเจียงมาตั้งวัดใหม่ชื่อ “วัดป่าหนาด” ซึ่งปัจจุบันวัดป่าหนาดอยู่ใน หมู่๒ ตำบลยางเนิ้ง อำเภอสารภี จังหวัดเชียงใหม่ จากนั้นก็ย้ายมาอยู่ที่วัดเวฬุวันในปัจจุบัน สำหรับวัดปันเจียงนั้น ปัจจุบันเป็นธรณีสงฆ์ของวัดเวฬุวัน มีเนื้อที่ประมาณ ๑ ไร่เศษ จากการบอกเล่าของผู้เฒ่าผู้แก่หลายท่านบอกว่า วัดปันเจียงก่อนหน้านี้ประมาณ ๑๐๐ ปีมาแล้วนั้น เดิมตั้งอยู่ห่างจากธรณีสงฆ์ ไปทางทิศตะวันตก ๕๐๐ เมตร ชื่อว่าวัด “เชียงยืนใต้” แต่สถานที่ดังกล่าวเป็นลุ่มมักจะมีน้ำท่วมขังในฤดูฝน จึงได้ย้ายมาหาที่ใหม่ และเมื่อเริ่มทำการก่อสร้างนั้น ชาวบ้านก็ได้ขุดพบเงินเจียงหรือเงินจีนโบราณ จำนวน ๑, ๐๐๐ เจียง พร้อมทั้งพระเครื่องอีกจำนวนมากฝังอยู่ใต้ดิน ต่อมาเมื่อสร้างวัดเสร็จแล้วจึงให้ชื่อวัดใหม่ว่า “วัดปันเจียง” ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๔๕๑ พระยาสุรสีหวิศิษฐ์ศักดิ์ ข้าหลวงพิเศษมณฑลพายัพ ได้ริเริ่มโครงการ ขยายทางเชื่อมจังหวัดเชียงใหม่ – ลำพูน และให้ชาวบ้านปลูกต้นยางไว้ ๒ ข้างทาง เพื่อกำหนดเขตอำเภอสารภี ในปีเดียวกันนั้นเอง ครูบาสมุห์แก้ว คุณธัมโม พร้อมด้วยคณะศรัทธาวัดปันเจียงได้ประชุมปรึกษาหารือกันว่าต่อไปวัดแห่งนี้จะอยู่ไกลถนน การคมนาคมที่ไม่สะดวกจะทำให้ยากแก่การพัฒนา จึงมีความคิดเห็นกันว่าให้ออกมาสำรวจหาสถานที่เพื่อก่อสร้างวัดใหม่ ครูบาสมุห์แก้วเห็นว่าการคมนาคมที่สะดวกจะทำให้วัดพัฒนายิ่งขึ้น จึงย้ายวัดมาตั้งที่วัดเวฬุวันในปัจจุบัน ชาวบ้านเมื่อทราบว่าครูบาสมุห์แก้วจะย้ายวัดมาจึงช่วยกันบริจาคที่หลายสิบไร่เพื่อสร้างวัด ในวันที่ ๒๖ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๕๑ และตั้งชื่อว่า “วัดดวงดี” แต่ในเวลาไม่นานพระครูท่านก็พิจารณาว่าภายในวัดมีกอไผ่เกิดขึ้นมากมาย จึงได้เปลี่ยนชื่อใหม่อีกว่า “วัดเวฬุวัน”