ประวัติวัดต้นผึ้ง

ประวัติความเป็นมา

               วัดต้นผึ้ง เดิมมีชื่อว่า "วัดต้นศรี" ในปี พ.ศ. 2517 ได้มีการสำรวจวัดเพื่อจัดทำทะเบียนวัด และเห็นว่ามีวัดร้างอยู่ ไม่มีพระภิกษุจำวัด ทางการจึงให้พัฒนาวัดขึ้นใหม่บนที่ดินวัดเดิม ซึ่งมีต้นโพธิ์ใหญ่แผ่กิ่งขยาย ร่มรื่น และชุมชนได้พัฒนาวัดมาเรื่อย ๆ จนถึง พ.ศ. 2542 เจ้าอาวาสชื่อ พระครูวิเชียร ปัญญา ได้ร่วมกับศรัทธาชาวบ้านบูรณะวัดครั้งใหญ่ และมีความเห็นว่าควรตั้งชื่อวัดใหม่ และได้ใช้ชื่อวัดใหม่ว่า "วัดต้นผึ้ง" ภายหลังได้ขุดพบพระพุทธรูปประดิษฐานอยู่ ณ บริเวณใต้ต้นโพธิ์เดิมนี้ ถึง 2 องค์ เมื่อปี พ.ศ. 2546 ซึ่งปรักหักพังเห็นไม่เต็มองค์ ได้แก่ พระพุทธรูปปูนปั้นประทับยืนปางห้ามญาติ หันหน้าทางทิศตะวันออก องค์ที่ 2 เป็นปางมารวิชัย หันหน้าไปทางทิศตะวันตก ซึ่งประดิษฐานใกล้กับพระเจ้าทันใจ ที่ได้สร้างก่อนหน้านั้นในปี พ.ศ. 2542 หันหน้าไปทางทิศตะวันออกเช่นกัน และอาจสร้างทับพระพุทธรูปองค์ที่ 1 เดิมไว้ จึงได้ยกองค์ขึ้นขยับที่ตั้งใหม่ให้หันหน้าไปทางทิศเหนือ และช่างชาวบ้านได้หล่อซ่อมเสริมพระพุทธรูปโบราณดังกล่าวให้เต็มองค์ เพื่อเป็นที่สักการะบูชาของชุมชน สันนิษฐานว่าพระพุทธรูปทั้ง 2 องค์ ได้สร้างขึ้นมาตั้งแต่ยุคแรกของการสร้างวัด ซึ่งไม่สามารถสืบประวัติความเป็นมาได้ ต่อมาในสมัยเจ้าอาวาส พระครูวนัยธร  นรินทร์ญาณวีโร ได้ยกฐานะวัดจากวัดร้างให้มีฐานะเป็นวัดที่มีพระภิกษุจำพรรษาถูกต้องตามกฏหมายเถรสมาคม เมื่อวันที่ 22 มีนาคม พ.ศ. 2550

สถานที่ตั้ง

               ตั้งอยู่เลขที่ 158 หมู่ที่ 8 ตำบลสารภี อำเภอสารภี จังหวัดเชียงใหม่ ที่ดินตั้งวัดมีเนื้อที่ 3 ไร่ 1 งาน 20 ตารางวา